Bir insan düşünün. Hemen her gün güzelliklerle karşılaşan, güzel insanlarla, güzel tesadüflerle… Bazen farkında bile olmadan nice güzelliklerle karşılaşıyoruz. Güzel insanlar, güzel tesadüfler, içimizi ısıtan küçük anlar… Daha ne istenir ki?
İşte ben de geçtiğimiz günlerde, bana bu toprakların gerçek ruhunu yeniden hatırlatan insanlardan biriyle karşılaştım ve bu güzel ânın yalnızca bende kalmasını istemedim.
Kendi vatanımda, kendi memleketimde, doğup büyüdüğüm şehirdeyim. Yolculuk esnasında bir benzin istasyonuna uğradım. Yakıtımı aldıktan sonra aracımı yıkamak istedim. Hani şu tazyikli suyla kendi aracınızı yıkayabildiğiniz kabinlerden… Görevli abiye hangi kabinin boş olduğunu sordum. Sanırım beni biraz “çıtı pıtı” bulmuş olacak ki, gülümseyerek: “Sen kendin yıkayabilir misin? İstersen ben yapayım.” dedi, o samimi ve sevecen abi edasıyla.
“Yapabilirim sanıyorum” diye cevap verdim. Fakat aracımdan indiğimde, o çoktan yanı başımdaydı. Olur da yardıma ihtiyaç duyarım diye sessizce bekliyordu.
Sonra hiç beklemediğim bir şey oldu…Elimi bile ıslatmadan, aracı baştan sona kendi elleriyle tertemiz yıkadı. İşini bitirdiğinde, “İyi yolculuklar” dileklerinin yanına birkaç güzel dua ekledi. O inceliği karşısında bir teşekkür mahiyetinde ufak bir miktar bırakmak istedim. Ama kabul etmedi: “Yok, hem bu çok zaten… Hayır almam. Ne yaptım ki?” dedi.
O an anladım ki ısrar etmek, belki de onun gönül zarafetini incitebilirdi. Sadece gülümsedim ve teşekkür ederek ayrıldım. Çünkü biliyordum ki, yardımseverliğin ve samimiyetin maddi bir karşılığı yoktur. Epey sohbet ettik, o samimi sohbet ona da bana da iyi gelmişti.
Hep konuşulur ya…
“İnsanlık kalmadı.” denir, “Artık kimse kimseye yardım etmiyor.” denir. Ben buna katılmıyorum. Çünkü ben, hâlâ iyiliğin bu topraklarda capcanlı yaşadığına şahit oluyorum.
Bizim kültürümüzün temelinde var bu: Yardımlaşmak, misafirperverlik, samimiyet… Tek bir olayla değil, yıllardır karşılaştığım sayısız güzelliklerle söylüyorum bunu. Evet, biz böyle insanlarız. Bizim insanımız dürüst, insancıl ve yardımseverdir.
Aksini düşünenlere bir tavsiyem var: Kendi sabır çizginizi ve bakış açınızı bir kontrol edin.
Ben bu ülkenin taşına, toprağına, güneşine, havasına ve insanına aşığım. En önemlisi; ülkem insanından benim hala umudum var.
Rahmetli anneanneciğim bana hep şöyle dua ederdi: “Allah iyi insanlarla karşılaştırsın yavrum.”Onun o içten duası yıllar geçse de bende etkisini sürdürmeye, bir kalkan misali korumaya, hayatımı güzelleştirmeye devam ediyor.
O yüzden, bugün ben de size bir dua etmek istiyorum:
“Allah sizi hep iyi insanlarla karşılaştırsın… Yüzünüzü gülümseten, kalbinizi sıcacık eden, ruhunuza huzur veren güzel insanlarla.”
Ve bilin ki; bir yerlerde, hâlâ çok güzel insanlar var…