Hep söylerim körler ülkesinde ışığı keşfedip yakmaya benzer geri kalmış, kitap okumayan ülkelerde kitap okumak. En çok söylenen söylemdir neyi ve kimi değiştirdin bugüne kadar kitap okuyarak söylemi. Evet belki mağlup olduk cahilliğe, bilgisizliğe teslim olduk. Teslim bayrağını çekmek bize dokunmadı. Cesur ve mert insanlardık, yenilgiyi erdemlice kabul ettik. Lakin bunların yanında birçok şeyi de değiştirmeyi başardık. Neyimi değiştirdik. Önce kendimizi keşfetmemizi sağladı kitap. Birey olduğumuzun farkına vardık. Evrende bir yerimizin olduğunu öğrendik. Bizi biz yapan fikirlerimiz, düşüncelerimiz, ilkelerimiz, ideallerimiz vardı. Okudukça cahilliğimizin farkına vardık. Bilginin yolundan gittik. Böylece kendimizi dönüştürdük. Bilmem kaç kez bir buğdayın değirmende ezilmesi gibi ezdik yüreğimizi çarkların arasında. Umudu keşfettik, doğan her yeni güne gülümsemeyi ve merhaba demeyi öğrendik. Karlı dağların eteklerine yazdık sevdayı. Emek verdik eza çektik. Sessiz ve sözsüz sevdik. Şımarık ve lümpen sevdalara reddiye çektik. Ağlak adamları sevda kalesinden defettik. Sevdaya karşı maske takanların maskelerini yırtıp attık. Kalbimiz ne yaralar aldı ve gemimiz ne fırtınalarda boğuştu lakin vazgeçmedik, sevdamızı büyütmeyi yüceltmeyi öğrendik. Bir yürekte iki can taşımanın, başkası içinde yaşamanın güzelliğine vardık. Biz bunları keşfederken bir başka açtı bahçemizde güller. Bülbüller selam durdu yeni güne. Düşe gerçek, düşene yarenlik etmeyi öğrendik. Dostun dergahında post olduk ayaklara. Nefsimizi körledik. Ölmeden ölmeyi, yanmadan yanmayı öğrendik. Hiçlik deryasına daldık ve HİÇ olmanın erdemine erdik. Sevgiyi keşfettik sonra. İnsan yüreğine dokunduk, yüreklerde yer edip, kocaman sevgiler büyüttük. Akşamcılarla yola revan olduk. Dalga seslerini dinledik, ülkeler fethedip, ummanlar aştık. Yakamozların kardeşi, yıldızların arkadaşıydık. Siz uyurken her gece kapınıza bir tutam sevgi bıraktık. Toprağa sevgi ektik, emek biçtik. Baharda açan çiçektik, hazanda sararıp düşen yapraktık. Toprağı kucaklayan yağmur damlasıydık, rahmet dediler bize. Ağlayanlarla ağladık, mey tokuşturduk denize karşı. Feleğe bin sitem ettik. Gelmişine geçmişe sövüp saydık hayatın. Haksızlık karşısında dimdik durduk, el etek öpmeden yaşadık şu hayatı. Geçici statüleri reddettik. Dünyanın geçici cennetine kanmadık. Aşırı anlamlar yüklemedik maddeye. İnsanı eşyadan çok sevdik. İnsan geldiğimiz şu dünyada insanca yaşamayı ve ölürken de insanca ölmeyi öğrendik. Spartaküstük, gladyatördük özgürlük için arenalarda savaşan. Zindanlar korkutmadı bizi. Taş yastığımız, duvarlar sırdaşımızdı. Kırmadık kuşun kanadını. Zemheride kar olup yağdık temizlensin apak olsun şu kirli dünya diye. Umarsız ve duyarsız kalabalıklardan olmadık. Nerede bir canlı ölse biz bin kez öldük. Acılarını yüreğimizde taşıdık. Sevgiyi kıblemiz yaptık kendimize, taştan duvarlar örmedik yüreğimize. Son nefesimizi erdemlice vermekti muradımız. İstedik ki sevgi dolsun, iyilik dolsun dünya. İstedik ki çocuklar ölmesin, istedik ki kötülük yenilsin. Yenik düştük azizim kötülüğe yenik düştük, eşyaya yenik düştük. Ademoğulları eşyayı insandan daha çok sevmeyi tercih etti. Kırdılar kuşun kanadını. Budadılar ağaçların dallarını. Göğün mavisini çaldılar. Yıldızları kopardılar gökyüzünden. Aşka ihanet ettiler, sevginin kıymetini bilmediler. Evet mağlup olduk azizim. Lakin olacaksak böyle mağlup olalım azizim…
