Bazı sabahlar, perdeden süzülen ışık bile farklı gelir insana.
Hava ne soğuktur ne sıcak ne umut doludur ne umutsuz…
Ama derinde bir yerde, kalbinin en sessiz köşesinde bir cümle yankılanır.
“Bugün, hayatımın geri kalanının ilk günü.”
Bu cümleyi etrafımızda şakalaşırken ya da söyleyecek bir şey bulamadığında ortaya atarlar genelde. Aslında geçmişin gürültüsünü susturan bir fısıltı gibidir. Sessiz ama derin. Çünkü bir gün gelir İnsan, aynaya bakar ve artık o eski bakışların içinde kaybolduğunu fark eder. Yaşanmışlıkların ağırlığı, yapılmamışların sızısı ve bir türlü söylenememiş cümlelerin boğazda düğümlenmesi…
Hepsi birikir ve sonunda bir karar günü gelir.
Bugün, tam da o gündür.
Belki birini affetmekle başlar her şey.
Belki kendini affetmekle…
Belki yarım kalan bir hayalin izini yeniden sürmekle.
Ya da sadece sessizce “Ben artık kendim için yaşayacağım” diyebilmekle…
Genelde çocukları büyüyen ebeveynlerden duyarım bu sözü zaten süresi kısalıyordur ömrünün ve bununla birlikte birde baktı ki en yakınları bile eskisi kadar düşünmüyor onu, ne yapsın mecburdur kendisi için yaşamaya.
Geçmişin yüklerini bırakmak kolay değil ama bilin ki, onları taşımaya devam etmek sizi geleceğe götürmez ya da kalan ömrünüze de nasıl bir faydası olabilir?
O yüzden bugün, derin bir nefes alın.
Bugün, ne olursa olsun, kendinize bir şans verin.
Yeni bir başlangıç için, büyük adımlar atmanıza hiç gerek yok.
Bazen bir gözyaşı, bazen bir tebessüm, bazen de sadece içten bir “yeter artık” fısıltısı yeterlidir başlangıç için.
Çünkü bugün, hayatının geri kalanının ilk günü ve bu cümleyi kalbinin tam ortasına yaz.
Dün seni yorduysa, bugün seni iyileştirsin.
Yarın mı? Yarını da sonra konuşuruz…
Önce ilk gününüzü ve anı yaşamayı denemelisiniz.
Bugün senin günün ama unutma lütfen kalan ömrünün ilk günü.
Sevgiler,
