Tam kırk dokuz kişiye telefon açtım, atmış üç tanıdıkla konuştum.
“Hava çok güzel abi, bizde mangal yapıyoruz” dediler.
Alttan girip üstten çıktım ama kimse buyur gel demedi. Bir de;
“Akşam sana çay içmeye geleceğiz” demesinler mi... Hemen kafayı çalıştırdım;
“Hanım, bu tatilde de işinde nöbetçi çalışıyor” deyince;
“Biz de seni, yenge işte çalışıyordur diye mangala davet etmedik” diye cevap verdiler.
Çok şükür Allah’a bizde de akıl küpünde taşıyor maşallah.
“Komşu Marcia, çok ağır hasta olan annesine bakıyor, minicik köpeği evde sıkılmış. Benden rica etti. Marcia’nın mini mini itini parkta gezdirmeye götüreceğim” der demez üç tanesi;
“Kilisenin yanındaki parka getirirsen çok iyi olur” diye sevinçle söyledi. Ben de;
“Neden?” deyince; onlarda;
“Biz de oraya geliriz, hem de o sevimli köpeği severiz, hem de bize dondurma ısmarlarsınız” der demez;
“Aloooo! Sesiniz gelmiyor. Hay aksi şeytan! Hatlar kesildi” galiba deyip telefonu kapattım.
Maksat iti sevmek değil, zaten minnacık itin neresini sevecekler. Patavatsızca iti mıncıklarken Allah korusun, iti bir de öldürürlerse; bu yaştan sonra Marcia’ya nereden it bulacağım ben...
Eğer geliyoruz diye telefon açarlarsa; “Derin bir hoca gelmiş, onun vaazını dinlemeye gideceğim” diyeceğim. Bizimkiler okumadan her şeyin derin hocası oldukları için kimse; bu, muhterem hocanın vaazın dinlemeye gelmez sanırım herhalde galiba...
