İnsanoğlu dünyaya gözlerini açtığında ilk aradığı şey sevgidir. Bir bebeği yaşatan, sadece aldığı nefes değil, annesinin sıcak kucağıdır. Hayat ilerledikçe değişir, büyür, sorumluluklar artar, yollar çoğalır. Ama değişmeyen tek şey sevgidir. Ne var ki, çağımızda sevgi bile çoğu zaman parayla ölçülür hale gelmiştir.
Bugün etrafınıza bakın. Parası olan, eli açık olan birinin yanında her zaman kalabalık görürsünüz. Sofrasında oturanı çoktur, selam verenleri eksik olmaz. Telefonları hiç susmaz, davetler ardı ardına gelir. Hatta parası olan insanın yanlışları bile görmezden gelinir, kusurları örtülür. Çünkü zenginliğin gölgesi herkese tatlı gelir.
Peki ya cebinizdeki para bittiğinde? İşte o zaman gerçek yüzler ortaya çıkar. Dün sizi öven, yanınızdan ayrılmayan insanlar birden sırra kadem basar. Dost dediğiniz, kardeş bildiğiniz kişiler gözlerini kaçırır. Kapınız çalınmaz, telefonlarınız susar, sofranıza oturan kalmaz. Çünkü bu dünyanın acı gerçeği budur. Çoğu insan, sizin varlığınızı değil cebinizi sever.
İşte tam da burada şu soru bir hançer gibi saplanır kalbe!
“Parasız erkeği kim sever?”
Cevabı acıdır. Çoğu zaman hiç kimse… Belki de bir tek annesi sever. Çünkü anne, bu hayatta çıkar gözetmeyen tek sevgidir. Oğlunu-kızını parası için değil, nefesi için sever. Onun gözünde, cebinizdeki para da üzerinizdeki elbise de oturduğunuz evin büyüklüğü de önemsizdir. Yeter ki nefes alın, yeter ki sağ olun. Dünya sırtını dönerken, elinizi sıkacak, gözünüzden yaşınızı silecek tek yürek, annenizin yüreğidir.
Ne çok örnek görürüz, parasız kalınca dağılan evlilikler, işini kaybedince yüzüne bakılmayan adamlar, yoksullaştığında yalnızlığa terk edilen yaşlılar. Oysa gerçek sevgi, zor zamanda belli olmaz mı? Elini tutacak bir insanın olması, sıcacık bir söz işitmek, bir omuza yaslanabilmek. İşte bunlar parayla satın alınamayan şeylerdir.
Ama gerçek şu ki, günümüz toplumunda sevgi bile ticarete dönüştü. Aşklar lüks hediyelerle ölçülüyor, dostluklar menfaatle kuruluyor, akrabalık bağları bile hesap kitap üzerinden yürüyor. İnsanlığımızı kaybettiğimiz nokta da tam burasıdır. Sevgi menfaatle yan yana duramaz. Sevgi, en dar zamanlarda kendini gösterir.
İnsanın kalbini en çok yaralayan şey yalnızlık değil, hak etmediği halde terk edilmiş olmaktır. Parasızlık bir suç değildir, ama toplum öyle davranır. İşsiz kalan, borca düşen, dara giren biri hemen gözden düşer. “Yetersiz, beceriksiz” damgası yer. Oysa insanın değeri cebindeki parayla değil, gönlündeki iyilikle ölçülmelidir.
Şunu unutmayalım ki para bir gün tükenir, mal mülk biter, şöhret solar. Parasız bir erkeğin-kadının belki dostu kalmaz, sevgilisi kalmaz, akrabaları bile ondan uzaklaşır. Ama bir tek annesi, yine başucunda oturur.
O yüzden, parasız kalan bir erkeğin-kadının en büyük hazinesi, annesinin duasıdır. Dünyanın bütün sevgileri tükenebilir, ama annesinin sevgisi asla tükenmez. “Menfaat bitince muhabbette biter.” Muhabbetiniz sevgiyle olsun, Allah’a ısmarladık, hoşça kalın.