Öyle bir çağa geldik ki insanlar zor durumda olan birini kurtarmak için artık tereddüt etmeye başladı. Eğer sokakta eşini, çocuğunu hatta hiç tanımadığı birinin üzerine yürüyen, döven hatta öldürmeye çalışan birini gördüğümüzde o kişiyi koruyup korumamak arasında hepimizde biraz tedirginlik oluyor. Kadir Şeker’in başına gelenleri hepimiz gördük. Artık insanlar suç işlediğinde değil suça mani olmak istediğinde korkmaya başlıyor. Ben karışmayım benim başım yanmasın, illa başkası yardım eder zaten ya bende ölürsem korkusu hepimizi yerimize mum gibi dikiyor.
Öyle bir çağa geldik ki evime gelirken hala yaşıyor olmamım tek sebebi yanımdan geçen kişinin canı o an beni öldürmek istememiş olması. Mesai çıkışı oteline dönen Başak gibi sırf bir manyağın canı istedi diye samuray kılıcıyla öldürülmememin tek sebebi bu. Ne devlet, ne uygulanan yaptırımlar bizi korumaya başladı. Artık herkes tek. Herkes birbirine sadece sosyal medyadan destek verir yanındayken değil. Hatta belki de uygulanan yaptırımlar sayesinde bu haberler her geçen gün daha çok ortaya çıkmaya başladı. Bir cinnet anıydı, onun zaten psikolojik sorunları var ya da en basitinden öldürülen kurbanda suç bulunmaya başlandı. Twitter’da bu yaşanan olay üzerine başka bir kadının fotoğrafına ‘Keşke sende samuray kılıcıyla ölsen’ yazıldığını bile gördüm. Hiç korkmadan, utanmadan, çekinmeden.
Bir insanın ne kadar yaşamaya hakkı olduğu ne etek boyuna, ne saat kaçta dışarda olduğuna ne de hayatına aldığı insanlara göre ölçülebilir. Her okuduğumuz haberde o kişi bende olabilirdim hissi ve bunun her geçen gün daha gerçekçi olmaya başlaması korkunç. Öyle bir devire geldik ki artık suçlular değil kurbanlar suçlu olmaya başladı.
