Olimpos dağında yaşayan tanrılar bu duruma çok kızar ve Narkissos'u cezalandırmaya karar verirler. Günlerden bir gün av izindeki Narkissos susamış ve bitkin bir şekilde bir nehir kenarına gelir. Buradan su içmek için eğildiğinde, sudan yansıyan kendi yüzü ve vücudunun güzelliğini görür. O da daha önce fark edemediği bu güzellik karşısında adeta büyülenir. Yerinden bile kalkamaz; çünkü kendine âşık olmuştur. O ana dek kimseyi sevmediği kadar, sevmiştir kendi görüntüsünü. O şekilde orada ne su içebilir, ne de yemek yiyebilir. Tıpkı Ekho gibi Narkissos da günden güne erimeye başlar ve orada sadece kendini seyrederek ömrünü tüketir. Öldükten sonra da vücudu nergis çiçeklerine dönüşür.
Aslına bakarsanız, sadece binlerce yıl önceki mitolojik bir kahramanın anlatısı olarak bakmamak gerek, kendine bakma ve hayran olma durumuna. Mitolojik bir kahramanla özdeşleşimden doğmuş olan narsizm duygusu tarihte birçok liderde sıklıkla görebildiğimiz bir olgu. Kendine hayranlıklarının yanı sıra çoğu kez onaylanmadıklarında ya da yeterince beklentiye ulaşamadıklarında narsist oldukları kadar da acımasız olan bu isimler çok tanıdık.
Büyük Roma İmparatoru olan, tarihsel anlatılara göre, bir türlü affedemediği Hristiyanları cezalandırmak amacıyla koskoca Roma’yı yakan, yangını Palatine Tepesi'ndeki sarayından şarkı söyleyerek ve lir çalarak seyreden, kendine tehdit olarak gördüğü annesi Agrippina’yı bile gözünü kırpmadan öldürten Neron da…
Dünyanın üçte birine sahip olmakla yetinmeyip ölümsüzlüğün peşine düşen; ölüm döşeğinde kalan yeryüzünü fetih görevini oğlu Ögeday olmak üzere diğer oğullarına devreden Asya’nın en büyük komutanı Cengiz Han da…
İkinci Dünya Savaşı biterken hiç beklemediği bir sonla karşılaşarak, yıllarca kan kusturduğu halk tarafından öldürülen İtalyan faşist lider Mussolini de…
İddia edildiği gibi mensup olduğu Alman ırkına değil aslında yalnızca kendine tapan ve ürettiği “Nazi” düşüncesiyle yakın tarihe adını kanlı harflerle kazıyan Adolf Hitler de…
Mısır tarihinde zalimlikleriyle hatırladığımız pek çok firavunun yanı sıra sahip olduğu güzellik, zeka ve yeteneğine âşık olan ve övünç kaynaklarını yitirince intihar ederek silinip giden Mısır Kraliçesi Kleopatra da…
Her şekilde ve barındırdığı her özelliğiyle halkının önünde, görünür olmayı çok isteyen… Sürekli alkış, beğeni ve övünçten beslenen… Kendine taparcasına âşık birer narsistti.
İlginçtir… Somut dünyada yaşamış ve günleri tamam olunca göçüp gitmiş birer fani olmaktan ve yazının girişinde bahsedilen Narkisos gibi acı çekerek ömürlerini tüketmekten kurtulamamışlardır.
Kendine hayran olmak, öz varlığına taparcasına bağlanmak gibi bir kısır döngü, kuyruğundaki zehirli iğnesiyle kendini sokup öldüren akrep misali bumerang etkisine sahip bir olgudan başka bir şey değildir. Her sağlıklı insanda yeterince bulunması gereken ve hayatın devamı için şart olan “özgüven”den apayrı bir durumdur bu.
Günümüz sosyal medyasında görünür olmak, beğeni almak, takip edildikçe, beğenildikçe, insanlar tarafından alkışlandıkça haz duymak çoğu insanın artık saplantısı haline geldi. Öyle ki çoğu kişi artık sadece bu alkış ya da “aferin” için yapar oldu tüm pozitif eylemlerini.
Kaç gündür görüyorsunuz. Bazıları, yukarıda belirttiğim narsistlik duygusu ve kendine hayranlık çıkmazında yaptığı patinajla, deprem gibi bir felaketin mağdurlarına bile yardım veya iyilik olsun amacıyla değil, ekranda görünebilmek, kendini görmek/göstermek ve bundan haz duymak gibi korkunç bir beklentiyle hareket etmeye başladı. Adından söz ettirmek başat etken haline geldi.
Bir elin verdiğini diğer elin görmemesi gereken bir anlayıştan bu noktaya müthiş bir savrulma gösteren kişi, kurum veya grupların yanında; sırf insanlık ve iyilik adına olumlu çalışmalar da var kuşkusuz. Bunları da yukarıda çizdiğim çerçeveden kesinlikle tenzih ettiğimi belirtmek isterim.
Ancak, ne olur!.. Narkissos gibi güzellikleri bencil hırsında eritip nobranlaşmadan, özünü putlaştırmadan, attığı her adımı herkesin gözüne sokmadan… Kendine hayran olma ve başkalarını da gıpta etme emeline bağlanmadan… Olabildiğince saf; duru, dupduru, beklentisiz bir şekilde uzansın eller ve gönüller birbirine.
