Birkaç gün önceydi. Birinci sınıfa giden oğlumu okuldan almaya gittim. Ev uzak olduğu için normalde servisle dönüyor okuldan. O gün öğleden sonra dersim yoktu. Yine aynı okuldan çocuğunu alacak olan bir arkadaşımla beraber ufaklıkları almaya gittik.

 

Benimkinin haberi yoktu. Alışkın olduğu üzere, okuldan çıkınca servise yöneldi. Ben de servisin dibinde bekliyorum. Benden önce gelmiş ve çocuğunu almış velilere baktım biraz. Çocuklarına sarılan, onların elinden tutan, daha büyükse elini omzuna atan velileri seyretmek de güzeldi. Kimi çocuğun ağzını bıçak açmıyordu. Kimisi de sormadan anlatmaya başlamıştı okulda neler yaşadığını! Bu izlediklerim bana çocuklarımızı midyenin içindeki inci gibi büyüttüğümüzü fark ettirdi. Yavaş yavaş, sabırla, üzerine titreyerek ve sevgiyle…

 

Benimki bir hışımla çıktı arka kapıdan. Acelecidir, hızlıdır bu konularda. Biraz yürüdü. Ben görsün beni diye el salladım. Gördü ve anneee! diye seslendi. Sağda solda yürüyen, okuldan çıkmış onca çocuk arasından o, bana ‘anne’ diye seslendi. Anne olmak bir kere daha hoşuma gitti. Bir kere daha sevgiden bir halka gibi boynuma taktım anneliği. Dışarısı soğuktu ama ılıcak oldu içim. 

 

“Sevindin mi annem beni gördüğüne?” dedim. Sevindim dedi. Biraz yürüdük. Tuttum sarıldım, kafasından öptüm. Sonra bakındım etrafıma. ‘Bir bunda çocuk var sanki!’ denilesi hareketler mi yapıyorum diye. Bilemiyorum ki. Emin olamadım.

 

Anne deyip bana doğru gelirken zaten; “Annem benim, kuzucuğum, yavrucuğum…” deyip durdum ama içimden. Yani kendimi tuttum. Ondan sonra düşündüm ki; kulun, kula anne demesi bu kadar mutluluk sebebiyse, kulun yaratana Allah’ım demesi de güzel bir şey oluyordur illaki dedim. ‘Şey’ kelimesinin yerine ne koysam bilemedim. Sevinç, mutluluk, memnuniyet, hoşnutluk, onaylanma, değer verme… Hepsinden biraz biraz birleşip bilmediğimiz ama hissettiğimiz bir ‘şey’ oluyordur.

 

Allah'ım demek… Sahibini bilmek, O’nu tanımak, O’na sığınmak, O’na güvenmek, varlığında emniyet bulmak, huzurla dolmak, yeşermek, çiçeklenmek, sevildiğini bilmek, değerli hissetmek, O’ndan geldiğini bilmek, O’na yönelmek, O’na dönmek… Hepsini ve yazıya dökemediğim daha fazlasını kapsıyor -Allah’ım-demek.

 

Annelik bebekle birlikte edinilen bir deneyim. Kulluk ise baştan beri var, fark etsek de etmesek de. Annelikle birlikte, verilen emanete karşı hissedilen koruyuculuk ve sevgi tarif edilemez. Kul olarak da yaratıcının verdiği değeri, sevgisini, özenini, koruyuculuğunu da tarif etmek zor. Buna kendimce ulaştığım nokta yine evlatlarıma duyduğum sevgidir. Onların sevgisi bu kadar güzelse onları Veren’in sevgisi çok daha güzel, çok daha başka ve aşkın bir sevgidir. Böyle düşünüyorum. Şükürle doluyorum. Şükür huzur getiriyor. Böyle olunca işte yazasım geliyor olan biteni. Yoksa bilinmedik şeyler değil bunlar.

 

Bazen bilindik şeyler de olsa hatırlamak gerektiğine inanıyorum. Benimle birlikte hatırlayanlara, teşekkürlerimle…