Son birkaç gündür sosyal medya paylaşımlarında sıklıkla karşımıza çıkan, içimizi sıcacık ısıtan, küçücük ama çok cesur bir yüreğin kansere karşı verdiği savaşı kazandığı haberle ilgili bir metindir…
Bazen bir balonun ipine tutunur insan. Umudu, sevinci, hatta yaşama sevincini bir balonun hafifliğinde gökyüzüne bırakır. Kanseri yenen küçük Ali Asaf'ın hikayesi de tam olarak böyle: Bir çocuğun saf, masum isteği; bir babanın sessiz, içli serzenişi ve ardından gelen büyük bir dayanışma…
“Arkadaşlar bizim fazla çevremiz yok. Oğlum kanseri yendi, balon uçurmak istiyor. Gelir misiniz?”
Bu söz, sosyal medyada sadece birkaç satır değil, yüzlerce yürek için çağrı oldu. Bir çocuğun hayalini gerçekleştirmek için insanlar birbirine görünmez iplerle bağlandı. Tanımadıkları bir aileye, belki hiç görmeyecekleri bir çocuğa umut olmak için bir araya geldiler.
Sarıyerdeki baloncu esnafın 150₺ olan helyumlu balonları o gün için 50₺ ye sattığı yüreğine sağlık.
Ali Asaf’ın balonları sadece gökyüzüne değil, insanların kalplerine de yükseldi o gün. Her ipte sevgi, her renkte umut vardı. Kalabalıkla birlikte büyüyen o an, bize bir kez daha hatırlattı: Dayanışma, en derin acıları bile hafifletir. Çünkü insan, insanın yarasını sarar.
Bu olay, küçük bir çocuğun dileğiyle başlayan büyük bir iyiliğin kanıtıdır. Birlik olmanın, yan yana olmasak da bir kalpte buluşabilmenin ne demek olduğunu gösteren sessiz bir manifesto gibidir. Belki bir balondu sadece… Ama taşıdığı anlam, bir ömür boyu unutulmayacak kadar büyüktü.
Biz ne kadar güzel bir memleketiz.
