Eski bir Çin hikâyesi anlatılır. Uzun yıllar önce Çin’de Li-Li adlı genç bir kadın, evlendikten sonra kocası ve kayınvalidesiyle aynı evde yaşamaya başlar. Ancak çok geçmeden kayınvalidesiyle anlaşmanın ne kadar zor olduğunu fark eder. İki güçlü karakter, iki farklı dünya… Farklı kişilikler, bitmeyen tartışmalar ve evin içine çöken huzursuzluk zamanla herkesi yorar. Bu durum yalnızca iki kadını değil, arada kalan eşini de derinden etkiler. Tartışmalar artar, evin havası ağırlaşır.
Çaresizlik içinde çözüm arayan Li-Li, babasının eski bir dostu olan yaşlı bir baharatçıya gider. Adam ona bitkilerden yapılmış bir karışım (zehir) verir ve üç ay boyunca kaynanasının yemeklerine azar azar katmasını söyler. Kimsenin şüphelenmemesi için de ona iyi davranmasını, özenle yemekler yapmasını tembih eder. Li-Li, bu öğütleri dikkatlice yerine getirir. Her gün daha nazik, daha ilgili olur; yumuşak bir sesle konuşur, sofraya sadece yemek değil, farkında olmadan şefkat de koyar. Günler geçtikçe evde bir şeyler değişir. Sert bakışlar yumuşar, sözler ısınır. Kayınvalide artık ona kızı gibi davranmaktadır. Tartışmalar yerini sakinliğe, mesafe yerini yakınlığa bırakır. Evde ilk kez huzur hissedilir. Li-Li ise vicdan azabıyla, ağlayarak tekrar baharatçının kapısını çalar: “Verdiğim zehri geri alacak bir iksir istiyorum,” der. Yaşlı adam gülümser: “Sana verdiğim vitaminlerden başka bir şey değildi. Gerçek zehir senin zihnindeydi. Sen değişince, o da değişti.”
Bu hikâye sevginin yalnızca bir duygu değil, güçlü bir iyileştirici olduğunu, sadece romantik bir duygu değil, güçlü bir psikolojik dönüşüm aracı olduğunu hatırlatır bize. İnsan, kendisine yöneltilen tutumun aynasını yansıtır. Savunma, savunmayı; şefkat ise şefkati çağırır. Psikolojik olarak insan, ilgi ve sevgi gördüğünde savunmayı bırakır. Sevgi; yargıyı yumuşatır, öfkenin dilini çözer. Karşımızdakini değiştirmeye çalışmadan önce kendi duruşumuzu değiştirdiğimizde, ilişkiler bambaşka bir yöne evrilebilir. Elbette her sorun sevgiyle çözülmez; sınırlar, adalet ve karşılıklılık önemlidir. Ama çoğu zaman ilk adım, içimizde taşıdığımız “zehri” fark etmekle başlar.
Fiziksel olarak ise huzur, bedenin dengesini onarır; stres azalır, yaşam enerjisi artar. Psikolojideki bir tür duygusal bulaşma gibi. Bir duyguyu taşıyan kişi, farkında olmadan çevresine de yayar. Sokakta yürürken hiç tanımadığınız bir insana sıcacık gülümserseniz, istemsizce o da size gülümseyecektir. Sevgi bulaşıcıdır.
Eskiden “Gül veren elde gül kokusu kalır.” derlerdi. Sevgi verdiğimizde, onun en kalıcı etkisi önce bizi sarar. Belki de bu yüzden bir doktora “En etkili ilaç nedir?” diye sormuşlar. “İlgi ve sevgidir,” demiş. “Ya işe yaramazsa?” diye sorulduğunda ise şu cevabı vermiş: “O zaman dozunu artırın.” Çünkü sevgi, hem kalbi hem hayatı iyileştiren en güçlü şifadır.
Bugün, birbirimizi iyileştirmeye en çok ihtiyaç duyduğumuz zamanlardan geçiyoruz. Belki de kendimize sormamız gereken soru şudur: Biz hangi çiçeği barındırıyor, hangi kokuyu taşıyoruz?
Dileğimiz, içimizde bir damlacık bile zehir kalmaması… Ve sevginin, en sessiz hâliyle bile dünyayı dönüştürebileceğini unutmamamız.